میناکاری چیست؟ آیا با انواع میناکاری آشنا هستید؟ چه ظروفی مینا کاری می شوند؟ آیا می دانید اصفهان چه نوع میناکاری است؟ مینای اصفهان چه شباهت ها و تفاوت هایی با میناهای دیگر دارد؟ ایمیل اصفهان بیشتر شامل چه غذاهایی می شود؟
مینا در لغت به معنی آسمان آبی است، اما در اصطلاح معمولاً به معنای قطعه فلز یا گلی است که به شکل بشقاب در می‌آید، لعاب می‌دهند، با گل رنگ می‌کنند و سپس می‌پزند. لعاب ترکیبی از مواد آلی و معدنی مانند اکسید مس، کبالت و آهن است که برای استحکام، جلا و زیبایی ظروف لعابی استفاده می شود.
هنر میناکاری هنر نقاشی و تزئین فلزات طلا، مس و نقره با رنگ مینای خاصی است که در دمای بالا پخته و تثبیت می شود. همچنین می‌توان گفت که میناکاری ترکیبی هنری از آتش و خاک و مملو از طعم میناکاری استادانه، با رنگ‌های پخته با منشأ معدنی است. این هنر با قدمتی حدود 5000 ساله برای زیباسازی ظروف فلزی و زیور آلات مورد استفاده مردم قرار گرفته است. خاستگاه هنر میناکاری ایران باستان است و به مرور زمان به دلیل رواج و گسترش این هنر، کشورهای دیگر نیز به فعالیت در این زمینه تشویق شدند.خرید گلدان میناکاری کلیک کنید.
هنر مینا معمولا روی چه ظروفی انجام می شود؟ برای پاسخ به این سوال باید انواع مینا را بشناسید. در ادامه به انواع میناکاری می پردازیم.
این نوع میناکاری هنرلوکس روی هر نوع سرامیکی انجام می شود و برای انجام آن باید مراحل رنگ آمیزی، لعاب کاری و پخت در کوره را طی کرد. خاستگاه اصلی میناکاری سفالی همدان است.
مینا روی شیشه:
در قدیم میناکاری روی شیشه عبارت بود از چیدن قطعات شیشه رنگی و کشیدن نقوش مذهبی بر روی آنها و قرار دادن آنها در کلیساها و مساجد. مینا روی شیشه برای به تصویر کشیدن مقدسین و رویدادهای مذهبی استفاده می شود. اما کاری که امروزه در این هنر انجام می شود، نقاشی طرح های زیبا، ساده و گاه طرح هایی به سلیقه هنرمند است که از اصول خاصی پیروی نمی کند.
شهر اصفهان به عنوان مرکز مینای ایران شناخته می شود که در جهان نیز از شهرت خاصی برخوردار است. اصفهان در هر سه رشته میناکاری فلز، سفال و شیشه فعال است، اما بیشتر به عنوان مهد میناکاری فلزی شناخته می شود. مینای اصفهان به نقوش برجسته اش معروف است. برای آشنایی بیشتر با میناکاری در اصفهان، بهتر است ابتدا با انواع میناکاری از نظر تولید و روش تولید آشنا شوید.
در این روش رنگ مینا در فضای ایجاد شده بین سیم های فلزی لحیم شده روی سطح کار ریخته می شود. برای جلوگیری از سیاه شدن سیم ها از گرم شدن در کوره، آنها را با لعاب بی رنگ می پوشانند و پس از گرم شدن صیقل می دهند. امروزه این روش تقریبا منسوخ شده است.